Margo, onze oudste dochter, is een meisje met het Rett syndroom wiens beperkingen invloed hebben op ons hele gezin. Onbewust bepaalt zij onze grenzen. Onbewust is zij het middelpunt van ons gezin. Haar onvoorwaardelijke liefde en afhankelijkheid leert ons hoe waardevol alles is en hoe alles in het leven niet vanzelfsprekend is.

Maandag 19 augustus 2013...Rust.

Vanmorgen ben Ik al op tijd in het woonhuis en maak kennis met weer een andere leidster. Als ik op Margo’s kamer kom, zie ik dat verschillende stroken afplaktape zijn losgelaten. Ik plak ze opnieuw vast. Het blik muurverf giet ik in een emmer en ga aan de slag. Ik hoor zacht het zoemen van de wasmachine die op volle toeren draait in de ruimte naast Margo’s kamer.
De crèmekleurige muurverf dekt de lichtgrijze wand slecht. Ik heb er een hard hoofd in dat dit met één keer schilderen voldoende is. Ik blijf malen in mijn hoofd wat ik nog allemaal moet doen en of ik hulp nodig heb. Als ik twee muren heb gedaan en ik mijn rug recht, zie ik door het raam donkere, dreigende wolken. Ik gun mezelf een pauze. Als ik in de keuken wacht tot het water kookt, hoor ik het donderen. De regen valt ineens met bakken uit de hemel. Ik ga aan de eettafel zitten. Het kopje nescafé maakt een natte kring op de eettafel. Ik veeg het met de palm van mijn hand droog. De zonnebloemen in de vaas bewegen erdoor. Ik heb zicht op de tuin. Een merel heeft een worm gevonden in het natte gras. Een ekster vliegt weg. De regendruppels vallen op de picknicktafel. Niks bijzonders eigenlijk. Een tafereel wat zich in onze tuin ook zou kunnen afspelen. Maar toch… Er komt rust over me heen.
Ik ga weer aan de slag in Margo’s kamer. Met net zoveel energie en met meer rust in mijn hoofd. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!