Margo, onze oudste dochter, is een meisje met het Rett syndroom wiens beperkingen invloed hebben op ons hele gezin. Onbewust bepaalt zij onze grenzen. Onbewust is zij het middelpunt van ons gezin. Haar onvoorwaardelijke liefde en afhankelijkheid leert ons hoe waardevol alles is en hoe alles in het leven niet vanzelfsprekend is.

Woensdag 31 juli 2013...Emoties.

Ik kleed Margo aan. Ze is vrolijk, maar kijkt me indringend aan. Die intense blik waarmee ze me aankijkt en waar ze wel honderd woorden instopt. Ik voel me oneerlijk. Zij weet het allang, ze voelt het, maar wij hebben haar nog niet verteld dat de woonplek voor haar is. Maar ik krijg het gewoon niet gezegd. Ik knuffel haar, geef haar een kus en hou me van de domme.
Als Margo naar school is, pak ik de telefoon en ga aan het bellen. Heimdal, het logeerhuis en de mensen die rechtstreeks bij Margo betrokken zijn. We lichten ze allemaal in over de stap die we gaan zetten. Stuk voor stuk reageren ze positief, zijn ze blij voor ons en feliciteren ze ons met deze stap. Ik hoor anekdotes van de juf die gisteren aanwezig was tijdens het ’schoolreisje’. Het contact dat Margo gisteren maakte met de bewoners en de overtuiging en ontspanning waarmee Margo in de woonkamer zat, was niemand ontgaan. Dat ontroerd me. We sturen een mail naar vrienden en familie waarin we hen laten weten dat er veranderingen gaan komen. We krijgen bezoek. Iedereen leeft mee.
Maar ik loop de hele dag met de ziel onder mijn arm, mijn tranen blijven stromen. Ik krijg het niet onder controle. Is het nog altijd de spanning? Zijn het de frustraties van de afgelopen weken, misschien wel maanden, waarin het niet zo lekker liep? Of is het de blik van Margo die me maar niet loslaat? We moeten het haar vertellen. Daar heeft ze recht op.
Als Margo thuis is uit school hebben we juist een moment met z’n drieën en daar maken we gebruik van. Gerard haalt herinneringen op aan de zondagmiddag, hij noemt de namen van de bewoners en de juffen en vertelt van ons gesprek van gisteren. Margo kijkt Gerard aandachtig aan. Ze luistert en neemt het duidelijk in zich op. Af en toe kijkt ze naar mij. Ik slik een brok weg, maar hou het gelukkig droog. Ik wil niet dat Margo mijn tranen ziet. Maar nu Margo op de hoogte is, is het goed. Het is juist een mooie stap. Een stap van het nest verlaten, zoals elk kind dat een keer gaat doen. Loslaten is ook houden van!

1 opmerking:

  1. als je maar wat weet, loslaten is zeker houden van. Respect hoe jullie dit aanpakken. X

    BeantwoordenVerwijderen

We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!