Dinsdag 13 maart 2012…Te voorbarig.

Het is inmiddels bijna een terugkerende wekelijkse bezigheid. Een telefoontje naar de rolstoelleverancier. Ik krijg deze keer de man aan de lijn waarmee ik al vaker heb gesproken. Ik vraag de man naar de tussenstand in de levering van de rolstoel. Ik ben best hoopvol gestemd. Tijdens het laatste telefoontje met een vrouwelijke collega, kreeg ik namelijk te horen dat vorige week dinsdag als enigste de voetenplank nog bevestigd moest worden. Ik verwacht nu dan ook op z’n minst te horen dat ze op het punt stonden me te bellen. Of is dat te voorbarig?

Zoals gebruikelijk noem ik de naam en geboortedatum van Margo. Net als alle vorige keren blijft het lange tijd stil, krijg ik te horen dat één en ander wordt nagezocht en word ik enkele minuten daaropvolgend met een muziekje vermaakt. Nou ja, vermaakt? Hoe langer het muziekje klinkt, hoe groter mijn ergernis wordt. Als de stem van Michael Jackson wordt weggedrukt en de man mij weer toespreekt, hoor ik dat de rolstoel afgelopen donderdag teruggekomen is van de orthesemaker. “Alleen alle benodigde aanpassingen moeten er nog op worden gemaakt.” Ik blijf kalm. “Wat verstaat u onder de aanpassingen?” vraag ik quasi onnozel. “Dat zijn de hoofdsteun, de voetenplank, het gepolsterde blad en dergelijke.” Ik voel de rode vlekken in mijn nek opkomen. “Hoeveel tijd neemt dat nog in beslag?” Dat weet de man niet. Ik vertel de man wat mij de vorige keer is gezegd. Maar de man heeft toch echt in zijn computer staan dat afgelopen donderdag de rolstoel pas van de orthesemaker is teruggekomen. Hij begrijpt niet dat zijn collega tegen mij heeft kunnen zeggen dat alleen de voetenplank nog maar bevestigd hoefde te worden.

Ik weet de man met weinig woorden duidelijk te maken dat ik het beu ben. Dat ik de hele procedure niet meer kan volgen en dat ik het zat ben iedere week tegenstrijdige verhalen te horen. Ik wil duidelijkheid. Ik wil een rolstoel en ik wil het ook nog eens snel. De man stottert en komt nauwelijks uit zijn woorden. Ik voel me bijna schuldig dat ik hem met mijn waterval aan woorden zo van zijn stuk heb gebracht. Het is hem wel duidelijk hoe ik erover denk. Hij begrijpt me helemaal en gaat met zijn collega overleggen wat te doen. De man belooft me terug te bellen. “Vandaag nog?” “Ja-ja-jazeker, mevrouw!”