Maandag 12 maart 2012…Aanmeldingsformulier.

Vorig jaar is er bij het pre-advies nog wat twijfel en voorzichtigheid. Tijdens het adviesgesprek, twee weken geleden, is er overtuiging. De uitslag van de cito-toets is bevestigend. Zelf heeft Ruud al die tijd een voorkeur gehad voor het voortgezet onderwijs. Hij had direct een goed gevoel bij de school die het nu ook gaat worden. Wij kunnen ons prima vinden in zijn keuze. Over een paar maanden verlaat hij de vertrouwde basisschool. Nieuwe klasgenoten, nieuwe docenten, een nieuw gebouw, telkens een ander lokaal. Hij heeft er enorm veel zin in.

Vanmiddag vul ik samen met Ruud het aanmeldingsformulier in. Zijn gegevens, onze gegevens en de school van herkomst. Er zijn drie regels beschikbaar voor ‘bijzondere gezinsomstandigheden’. Bijvoorbeeld scheiding of wanneer één van de ouders is overleden, staat er tussen haakjes achter. “Schrijf maar op van Margo,” zegt Ruud. Ik kijk hem aan. “Dat ze meervoudig gehandicapt is. Dat is toch óók bijzonder?” Ik vraag hem wat hij denkt dat het voor meerwaarde heeft dat ze het weten. Hij haalt zijn schouders op. “Nu weten de juffen en meesters het toch ook?” Ik merk een teleurstelling bij hem dat ik het niet meteen noteer. Hij loopt niet te koop met de handicap van zijn zus. Hij wil niet zielig gevonden worden. Maar hij vindt het wel prettig als mensen, waar hij vaak mee te maken heeft, het gewoon weten. Ik vul het in. Waarom ook niet?