Margo, onze oudste dochter, is een meisje met het Rett syndroom wiens beperkingen invloed hebben op ons hele gezin. Onbewust bepaalt zij onze grenzen. Onbewust is zij het middelpunt van ons gezin. Haar onvoorwaardelijke liefde en afhankelijkheid leert ons hoe waardevol alles is en hoe alles in het leven niet vanzelfsprekend is.

Zondag 18 maart 2012…Dieper vallen.

We mogen de laatste weken niet mopperen. Het gaat er best relaxed aan toe in ons gezin. Redelijke nachten en meestal goedgehumeurde kinderen, alle drie. Er is zeker geen sprake van een sleur. Integendeel, er is altijd wel wat. Er is genoeg te doen, te sussen, op te lossen en te regelen. Niet alleen rondom Margo. Ook Ruud en Yvon hebben hier hun aandeel in. De één moet dit, de ander heeft dat. We gaan met de één hierheen en met de ander daarheen. 
Maar er hoeft maar weinig te gebeuren om ons uit het lood te slaan. Gisteren een slechte nacht. Vanmorgen een gilbui. Dat leidt tot een discussie over wel of geen paracetamol. Dat geeft geen goed gevoel om Margo mee te nemen naar de talentenshow van het kinderkoor. Dat brengt twijfels, onmacht en verdriet. Op dit soort momenten heb ik het gevoel dat ik steeds dieper val. Het haalt mijn systeem overhoop. Iets van binnen zegt me dat er wat moet gebeuren. Dat we iets moeten ondernemen voor de toekomst. Een tijd waarin we de zwaarte minder voelen. Een tijd waarin we minder moe zijn en de zorg overlaten aan een ander.
Ik droom van die tijd, maar tegelijkertijd huiver ik ervan.

2 opmerkingen:

  1. Anoniem26 maart 2012 om 16:11

    Dit stukje tekst is zoooo herkenbaar!!

    groetjes,
    Maartje van Eekelen

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Willeke27 maart 2012 om 22:29

    Inderdaad Gea, je kunt het zo goed verwoorden. Ook met Mirthe gaat het best goed maar als er dan weer een slechte nacht tussenzit, ben je al bang dat het weer minstens een weeklang fout zal gaan. En als ze inderdaad 'stom zit te gillen' en niks helpt, dan voel je zo machteloos, gefrustreerd, kwaad en verdrietig. En er hoeft maar dát te gebeuren en je schiet in die stress. Nooit maar dan ook nooit meer zorgeloos...Met jezelf overhoop liggen om wat je voelt op die momenten, het anders willen, maar niet weten hoe. Uitkijken naar maar tegelijkertijd ook bang zijn voor het uit handen geven van die constante zorg. Gelukkig kennen we ook nog steeds die momenten dat je het goed hebt samen, dat je je dochter ziet genieten, dat je heerlijk met haar knuffelt, dat ze lacht om een grapje. Groetjes,
    Willeke

    BeantwoordenVerwijderen

We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!

Abonneren op: Reacties posten (Atom)