Vrijdag 2 maart 2012…Bijna klaar?

Ik sta niet te popelen om de nieuwe rolstoel te gaan gebruiken. Ik ben nog altijd erg huiverig vanwege de keuze van het onderstel, maar voor Margo zal de zitorthese vast een aanwinst zijn. En daarom ga ik maar weer eens bellen. Want inderdaad, nog altijd niets gehoord. Deze keer krijg ik een mevrouw aan de lijn. Zoals gewoonlijk wordt gevraagd naar de naam en geboortedatum. Ze kijkt het allemaal even na in het systeem. Het duurt en duurt. Dan wil ze ook graag onze postcode weten. Ze noemt ons adres. En dan vraagt ze nogmaals naar de naam en geboortedatum. Het duurt en duurt. Ik krijg sterk het gevoel dat ze niet zo goed weet hoe en wat. “Een rolstoel met een aanpassing….eehh…die is nog niet binnen,” klinkt het na een poosje. Ik vraag erop door. “Dit heeft te maken met de inkoop van de orthese,” hoor ik. Tja, het is maar net hoe je het noemt. Ik wil er nog meer van weten. Blijkbaar kan de mevrouw het niet vinden in haar computer. Ze besluit te bellen naar het betreffende bedrijf. Ik luister naar een muziekje. Niet veel later vertelt de mevrouw me dat ze niemand aan de lijn krijgt die er iets meer over weet. Ze stelt voor dat ze zelf even naar de werkplaats loopt om de stand van zaken na te vragen en me vervolgens terug te bellen. Ik begrijp helemaal niets van de hele productieprocedure, laat staan van de logistiek binnen dit bedrijf.

Na zo’n tien minuten belt de mevrouw. “De rolstoel is bijna klaar. Alleen de voetenplank nog. Die staat voor dinsdag gepland,” klinkt het verheugd. Ik stel voor een afspraak te plannen om de rolstoel te leveren. Lijkt me wel zo handig en een beetje druk kan geen kwaad, denk ik. Maar nee, die afspraak kan niet gemaakt worden. De man die bij de passing aanwezig was, levert de rolstoel en maakt daarom ook zelf de afspraak.

Ik snap er echt niks meer van.