Vrijdag 23 maart 2012…Wel of geen wens?

De blog van ‘Doe een Wens’ op 17 november j.l. inspireerde Anne om Margo aan te melden voor een wensvervulling via deze stichting. Anne werd gebeld en bracht ons op de hoogte. Ook ik werd een paar dagen later gebeld door de medewerkster van de wensafdeling. Het was aftasten voor haar of Margo voldoet aan de criteria om in aanmerking te komen voor een wensdag. En dat bleek lastig. Margo heeft geen levensbedreigende ziekte. En of Margo functioneert op het gestelde niveau van drie jaar, is ook voor mij moeilijk te beantwoorden. Of eigenlijk ook weer niet. Ik denk dat Margo echt wel het functioneringsniveau heeft van drie jaar, maar niet in alle opzichten. Ze moet met bijna alles geholpen worden. Het is de medewerkster ook duidelijk dat Margo niet weet dat Amsterdam de hoofdstad van Nederland is of dat één en één twee is. Ik vertel dat Margo maar al te goed weet wat we gaan doen als we een bezoek aan oma hebben aangekondigd. Dat Margo haar hoofd afwent als ze op een kinderlijke manier wordt toegesproken. En zo noem ik nog een aantal voorbeelden waarom ik ervan overtuigd ben dat Margo heel veel dingen weet. Dat is anders dan kennis hebben van en dus moeilijk om in een hokje te plaatsen.

Het was een prettig telefoongesprek met de medewerkster van wensafdeling. Ze was zo eerlijk om aan te geven dat ze het lastig vindt om te beoordelen of Margo al dan niet in aanmerking komt voor de wensdag. De criteria zijn aangescherpt. Het gaat erom een kind in zijn kracht te laten komen door zijn of haar allerliefste wens in vervulling te laten gaan. Men wil de innerlijke kracht van een kind aanwakkeren, zodat de wensvervulling nieuw perspectief biedt met een langdurig effect. Het zal moeilijk zijn om de allerliefste wens van Margo te achterhalen. Het maken van een snoezelruimte of een ballenbak is uit den boze, liet de medewerkster mij al weten. Het gaat sowieso om háár wens niet om de onze. Maar iets materialistisch hadden we niet in gedachten. Ik praatte met de medewerkster over onze ideeën als wens voor Margo. Ze kon zich wel vinden in onze ideeën. Ze besloot ons de benodigde papieren op te sturen. We vulden deze papieren in. We voegden, op advies van de medewerkster, een brief toe waarin we aan de hand van voorbeelden probeerden duidelijk te maken dat Margo mensen begrijpt. De vragenlijst en de brief zouden de medisch adviseur ervan moeten overtuigen dat Margo een ‘wenskind’ is. Op hoop van zegen stuurden we ze terug naar de wensvervullende organisatie.

Maar de medisch adviseur kan niet met Margo praten, niet naar haar kijken en niet naar haar luisteren. Hij kan niet zien hoe blij ze wordt van persoonlijke aandacht, hoe ze geniet van ontspanning in het water, hoe vrolijk ze wordt van een lied dat voor haar gezongen wordt. Er is lang vergaderd, hoor ik vandaag van de medewerkster met wie ik ook in november sprak. Men was onder de indruk van de brief. Men heeft contact gehad met behandelende artsen. Margo is daarna opnieuw in het team besproken. Maar omdat Margo zelf geen wens kan indienen, omdat Margo niet echt tot de doelgroep behoort en omdat de manier van het werk van de stichting is veranderd, komt Margo niet in aanmerking voor een wens op maat. Margo is geen ‘wenskind’.