Woensdag 22 februari 2012…Vijf fantastische dagen!

Vanmorgen zit hij in zijn pyjama op de bank voor zich uit te staren. Het grote bord is uit de tuin waardoor we weer meer zicht hebben op straat. “Vandaag ben ik niets meer, mam. Alleen maar Ruud!” Ik krijg opnieuw een brok in mijn keel. Ik denk terug aan gisteravond. De afsluiting van de jeugdcarnaval. Ruud staat op het podium. Naast hem de jeugdprins en alle elf Raadsleden. Achter hen de grote prins met zijn gevolg. Ruud moet als eerste zijn scepter afgeven. De veren worden uit zijn steek gehaald. Daarna is het de beurt aan de jeugdprins. Ook zijn scepter en veren worden ingenomen. Het is voorbij. Carnaval 2012 is afgelopen. Ruud snikt. De tranen rollen over zijn wangen. En niet alleen bij hem. Ook bij mij. En ik zie er meer met tranen. Het is ook zo’n geweldig carnavalsfeest geweest. Geen zorgen, niets te regelen, alleen maar feesten. Met z’n allen!

“Weet je, mam. Ik heb ook al die tijd helemaal niet aan Margo gedacht.” Hij voelt zich bijna schuldig dat we zo uitbundig hebben gefeest. Ook ik heb nauwelijks aan haar gedacht. Margo heeft het fijn gehad in het logeerhuis. Dat is prima. Het voelt oké. Ik praat er met hem over. Het is goed samen te kunnen genieten zonder zorgen en zonder beperkingen. Het is goed energie op te doen, op welke manier dan ook. Niet alleen voor ons maar ook voor hem. Hij is zo sociaal. Hij is zo begaan met Margo, maar hij moet ook aan zichzelf denken. Zijn eigen dingen kunnen doen en genieten zonder zich schuldig te voelen ten opzichte van een ander. En dat kan ie. Dat hebben we de afgelopen tijd gezien.

Het is een fantastische carnaval geweest. Wat hebben wij genoten. Allemaal samen. Ja écht! Van alles wat er gebeurde. Maar vooral van onze Ruud. Helemaal los was ie. Wat heeft het hem goed gedaan. Wat is ie ervan gegroeid. Wat heeft ie genoten. Onze jeugdadjudant van ’t Meerpoeleke!

.....zet ook even het geluid aan!