Dinsdag 13 december 2011…Geen paars.

Gerard had koorts, hoestte en proestte en had zijn hoofd niet staan naar mijn rolstoelzorgen. Laat staan de kleur van de zitorthese. Iets waar hij zich, ook zonder de griep, niet zo druk over zou maken. Maar ik kreeg gisteravond al mijn twijfels. Moest ik het wel doen dat paars?

Ik heb foto’s gezocht op weblogs en websites. Foto’s van rolstoelen en zitortheses in allerlei kleuren. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik er zag, hoe meer het me tegen stond. En dus besloot ik gisteravond al om het er toch niet op te wagen. Dat ik voor safe zou gaan! Geen paars, maar toch het saaie, degelijke zwart. Ik heb liever dat ze Margo zien en niet een opvallend gekleurde rolstoel. Ik stuurde gisteravond laat nog een email naar de orthesemaker en een kopie ervan naar de ergotherapeute. Met een leesbevestiging.

Ik heb onrustig geslapen. Ik heb liggen piekeren over de nieuwe rolstoel. Kunnen we straks nog wel gaan wandelen in de bossen? Kunnen we nog wel binnen in het huis van onze ouders? Bij vrienden? Kan de stoel wel in onze bus? En de kleur? Twijfels slaan van alle kanten toe.

Vandaag staat de computer de hele dag aan. Ik krijg diverse mails, maar geen leesbevestiging. Noch van de ergotherapeute, noch van de orthesemaker. Voor alle zekerheid neem ik aat in de middag contact op met de orthesemaker. Hij had de mail nog niet gezien. Hij begint te lachen als ik, met de nodige verontschuldigingen, de wijziging van de kleur doorgeef. “Het was ook een intensieve middag gisteren.” Hij doet niet moeilijk over mijn aanpassing van de kleur. Hij zal de wijzigingen direct doorgeven in de werkplaats. Alle andere gegevens zijn al naar zijn collega’s op de werkvloer. Als het goed is, zijn ze er zelfs al me aan de slag. Het streven is om de zitorthese over twee weken klaar te hebben. Met een snelle levering van het onderstel zit Margo misschien al in het begin van het nieuwe jaar prins(es)heerlijk in haar nieuwe stoel.