Dinsdag 20  december 2011…Ademstops.

De ademstops van Margo zijn er dagelijks. Soms veel, soms wat minder. Maar ze heeft er iedere dag wel een aantal. Soms korte stops, soms lange, heftige. Bij elke ademstop heeft ze een moment waarbij ze even ‘weg’ is. Ze lijkt dan in een soort trance te raken. Het ziet eruit alsof ze op dat ogenblik onbereikbaar is. We hebben ondertussen gemerkt dat Margo tijdens zo’n ademstop graag contact heeft. We houden haar handen vast of strelen haar arm. Op z’n minst praten we tegen haar. We roepen haar naam en kletsen wat. “Hé Margo, hier blijven!” “Wat ben je aan het doen?” Het maakt niet uit wat er gezegd wordt. Voor ons gevoel raakt Margo minder snel of minder ver ‘weg’ als we op die manier contact met haar houden. Of het echt zo is weten we niet. Maar we hebben het gevoel dat het helpt. En als ze ‘terug’ is, lacht Margo blij. Dus doen we het. Inmiddels doet iedereen het.

Vanmorgen zitten we aan het ontbijt. Margo zit erg hoog in haar ademhaling. De ene ademstop volgt de andere op. Het belemmert Margo enorm met eten en drinken. Het loopt zo uit haar mond. Ik ga naar de keuken en pak voor een schone slabber uit de la. “Attentie! Attentie! Adem voor Margo! Adem voor Margo!” Ik kijk om. Ruuds hand streelt de hand van Margo. Margo’s starende blik is een teken van een ademstop. “Ik vraag adem voor Margo! Ik vraag dringend adem voor Margo!”  Een ferme ademhaling klinkt weer. “Dank u! Dank u! Missie geslaagd! Over en uit!”

Margo lacht blij. Ik doe haar een schone slabber om en geef Ruud een high-five.