Zaterdag 24 december…Vergelijkbaar?

We lopen door de brede gang van het bejaardenhuis. Als we aangebeld hebben bij nummer 303 klikt de deur los. We lopen naar binnen. Zoals beloofd is de koffie klaar. De moeder van onze vriendin begroet ons vanuit haar rolstoel. Zij heeft nogal wat lichamelijke beperkingen waardoor onze vriendin ook het nodige te regelen heeft in zorgland. Zij herkent mijn ergernissen en onzekerheden in de wereld van hulpmiddelen. Mijn verhaal over de nieuwe rolstoel roept bij haar veel herkenning op. “Het lijkt wel op het onderstel dat ons mam ook heeft.” Onze rolstoelleverancier benoemde destijds dat het voorgestelde onderstel veel wordt gebruikt in instellingen. Maar in bejaardenhuizen?

Terwijl we koffie drinken, bekijk ik met enige aarzeling de rolstoel van de bejaarde vrouw. Het lichtblauwe onderstel heeft inderdaad heel veel weg van het onderstel dat voor Margo in bestelling is. Hetzelfde kantelsysteem. Dezelfde kleine wielen. Dezelfde duwstang zonder toeters en bellen. De duwstang laat zich gemakkelijk in hoogte verstellen. Ik zet ‘m in de goede hoogte voor mij. Ik mag een proefrit maken. Ik duw de stoel vanuit de kamer de gang op. Het gaat soepel. Het valt me niet tegen. Maar de vloer is er glad, er zijn geen drempels en de deuren zijn breed. Hoe gaat het straks? Over straten met klinkers, stoepranden en rulle bospaden? In huizen met smallere deuren?

Mijn aversie is ietsjes minder. Maar ik blijf het een merkwaardig idee vinden dat onze dertienjarige dochter dezelfde stoel gaat krijgen als een oma van vierentachtig.