Donderdag 15 december 2011…Telefoontje rolstoelleverancier.

“Het is iemand over de rolstoel.” Yvon geeft me een kus. “Ik ga naar school. Tot straks”, fluistert ze me toe voordat ze me de telefoon overhandigt. Het is de rolstoelleverancier. Hij wil me laten weten dat hij contact heeft gehad met de WMO-consulente van onze gemeente. “Lelijk is inderdaad geen argument om hem niet te willen. En afgaan op negatieve ervaringen van een ander is ook geen optie.” Tja, daar waren we het maandag al over eens geworden. Ik had alleen gehoopt dat hij het op een andere manier bij onze gemeente had gebracht. Hij heeft wel af kunnen spreken met onze WMO-consulente dat er een clausule worden opgenomen in de offerte. Een clausule waarin staat dat, als wij ontevreden zijn over het aangeschafte onderstel, we in gesprek kunnen gaan met de gemeente. “Zodat het niet uit de lucht komt vallen als jullie niet tevreden zijn.”

Ik vraag wanneer ik de complete rolstoel kan verwachten. Het is volgens de leverancier afhankelijk van de gemeente die eerst hun goedkeuring moet geven. Maar er is toch al een goedkeuring anders was er toch geen passing geweest? Het blijkt dat er eerst ook nog een officiële goedkeuring gegeven moet worden als ook alle cijfers achter de benodigdheden staan. Een complete offerte dus. “Dat laten gemeentes wel eens lang liggen.” Verder is de leverancier ook afhankelijk van de levering van het onderstel. Maar die zat toch in het eisenpakket en was meestal op voorraad? Meestal wel ja. En de zitorthese moet uiteraard ook eerst klaar zijn. Maar het zou toch slechts zo’n twee weken in beslag nemen voordat die klaar is? Meestal wel ja, maar met de feestdagen voor de boeg? En bovendien moet iemand van de rolstoelfirma de zitorthese op het onderstel bevestigen. Het onderstel moet goed worden ingesteld. Het klinkt allemaal wat vaag. Niet overtuigend.

Ik realiseer me dat ik geen gegevens heb van de leverancier. Ik vraag naar een telefoonnummer of een emailadres voor eventuele vragen. Ik krijg het nummer van het kantoor. Zij zullen me bellen om een afspraak te maken voor de aflevering. Het rechtstreekse nummer of emailadres van de jongeman krijg ik niet. Mocht ik vragen hebben dan kan ik die rechtsreeks stellen aan een collega in het kantoor.

Waarom krijg ik toch het gevoel dat ik de vinger stevig aan de pols moet houden?