Zondag 4 december 2011…Gooi wat in mijn schoentje…

Laarsjes maat 34, schoenen maat 39 en een paar sloffen onbekende maat. Ze staan bij de open haard. Het is het proberen waard vinden Ruud en Yvon. Yvon is inmiddels op de hoogte van het geheim van Sinterklaas. Nu niemand meer heilig is hier in huis, neem ik het niet zo nauw met het vullen van schoenen. Laat staan met het maken van een brief met hanenpoten en zwarte vegen. Ik kiep ook geen bakjes water meer over de vloer die zogenaamd door Amerigo zijn omgestoten. Maar toch blijft het blijkbaar iets hebben. De spanning van óf er en wát er de volgende ochtend in de schoenen zit. “Een mandarijntje is ook al goed, hoor!” klinkt het bijna smekend als ik Yvon ’s avonds onderstop en een nachtzoen geef.

We hebben geen gelovigen meer in ons gezin. Ook Margo niet. Zij was zelfs de eerste aan wie we het geheim onthulden. Heel bewust hebben het haar een aantal jaren geleden verteld. Onze poging om de magie te verbreken lukte. Ze pikte het op. Haar ogen fonkelden als we samen een cadeautje kochten voor pakjesavond. Een brede glimlach ontstond als ik in haar oor fluisterden dat het de orthopedagoog was die dat jaar op school de mijter droeg. En haar gezicht sprak boekdelen als ze dichter bij een bekende Pieterbaas kwam om pepernoten in ontvangst te nemen. Zelfs met de juffen in de klas had ze onderonsjes als het over pakjesavond ging. Het bevestigt alleen maar onze overtuiging dat Margo heel goed weet en beseft wat er om haar heen gebeurt. Je houd haar dus zomaar niet voor de gek.

Gelukkig maar. Ik vind het fijn Margo te kunnen betrekken bij de grote-mensen-wereld en haar niet te hoeven foppen. Maar in deze tijd heeft het ook wel iets magisch als Sint statig over het plein bij het gemeenthuis schrijdt met zijn gevolg van zwarte pieten. Je zou bijna opnieuw gaan geloven in de Goedheiligman met zijn knechten.

En dus is niet gestrooid geschoten altijd mis!