Het is net rond het middaguur als ik op
Heimdal aankom. Margo heeft al gegeten. Ze kan meteen met mij mee naar het
spreekuur van de revalidatiearts waarvoor we hadden ingeschreven. Terwijl we in
de gang wachten, klets ik met Margo en klik ik nog een keer op de plaatjes die
ik gisteren in de spraakcomputer heb gezet. “Hallo, hoe gaat het met u?” Margo
heeft er weinig aandacht voor. Haar ademhaling zit erg hoog. Het lijkt erop dat
er haar iets in de weg zit. Een aanval die eraan zit te
komen?
De
deur van de behandelkamer gaat open. De fysiotherapeute groet ons en
gebaart ons dat we binnen mogen komen. De revalidatiearts begroet eerst Margo en
daarna mij. Vol enthousiasme kijkt ze naar de spraakcomputer, maar het spoort
Margo niet aan om haar middels de plaatjes te begroeten. Margo heeft, ondanks
dat ze stoeit met haar ademhaling, meer oog voor de man die op zich op de
achtergrond houdt. Na de uitgebreide begroeting van de revalidatiearts, stelt
zij de man aan ons voor. Het is een kinderarts die zich gaat specialiseren en
daarom vandaag met haar mee kijkt. Ik schud hem de hand en Margo begroet hem op
haar eigen wijze; een brede glimlach en opgetrokken
wenkbrauwen.
Margo’s voeten hebben onze aandacht net
als de draaiende ribbenboog en de uitstekende schouder. De voeten lijken in de
huidige scheve stand stabiel te blijven, toch vind de arts het verstandig de
arthrodeskokers en orthopedische schoenen te blijven dragen. Dat wij de schoenen
zwaar, lomp en nutteloos vinden omdat Margo niet loopt, kan ze begrijpen. Maar
voor bescherming adviseert de arts het ons deze toch aan te doen bij Margo. Maar
thuis of in het woonhuis mag het gerust lekker met alleen maar de warme, wollen
sloffen.
De vergroeiing van de ribbenboog en de
schouder is behoorlijk toegenomen en zoals wij ook al zagen, is de zitorthese
niet meer toereikend. Het zal moeilijk zijn deze vergroeiing tegen te gaan door
de enorme asymetrische spierspanning. Het enige wat we kunnen doen is comfort
bieden zodat Margo er geen last of drukplekken van krijgt. De revalidatiearts
zal zorgen voor een consult met de ergotherapeut zodat we samen met haar en de
orthesemaker aan de slag kunnen voor een nieuwe
orthese.
“Ik vind Margo wel mager als ik haar zo
in haar hemd zie zitten.” Er klinkt bezorgdheid door in de stem van de
revalidatiearts. De kinderarts knikt en mengt zich in het gesprek door te vragen
hoe oud Margo precies is. “Ze is lang en smal!” vindt ook hij. Drieëndertig kilo
is ook niet veel. Volgens beide artsen vraagt dit écht onze aandacht. Ik beloof
hen dit te bespreken met de kinderarts waar we over een poosje een consult
hebben.
Ik breng Margo terug naar de klas en
breng kort verslag uit van het consult. Margo. Ik hou Margo angstvallig in de
gaten en ook de juffen merken op dat er iets in de weg zit bij haar. “We houden
haar wel in de gaten!” stellen ze me gerust als ik naar huis ga.
‘Mama was net de deur uit of de aanval was er. Nu
weer vrolijk!’ lees ik in het
schrift als Margo ’s vanmiddag thuis is. Margo’s brede glimlach bevestigt haar
vrolijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!