Bij de presentatie van het boek
‘Moeder natuur komt mij halen’ kocht ik de tekening van de voorpagina om in te
lijsten. Margo’s kamer in het woonhuis heeft nog wat open ruimtes op de muur en
dit leek me wel mooi als schilderij voor op haar kamer. Het duurde even voor ik een lijst vond die naar mijn zin was. Inmiddels heb ik ook een goede passe-partout voor bij de tekening. Vanmiddag ga ik samen met Margo aan de slag om
het schilderij te maken. Ik zet haar naast me aan de tafel en
vertel haar wat we gaan doen. Ik meet de juiste afstanden voor het vel papier,
knip het af en betrek Margo bij wat ik doe. Ineens hoor ik “ik wil iets vragen”.
Ik stimuleer Margo om me te vertellen wat ze wil vragen, maar ze zet de
spraakcomputer niet verder in. Ik plak de tekening in de passe-partout en maak de
glasplaat schoon. Vervolgens zet ik het geheel vast in de houten lijst en show
het schilderij aan Margo. “Hoe gaan we dat doen?” klinkt het ineens. Verbaasd
kijk ik op. Margo kijkt me breed lachend aan. Is het een triomfantelijke blik
van tevredenheid over het schilderij dat we samen gemaakt hebben? Of straalt ze door de
vraag die ze uiteindelijk wist te stellen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We stellen het enorm op prijs als je een reactie achterlaat! Dit kan door bij "Reageer als" te kiezen voor 'Anoniem' (wel graag je naam onder het bericht plaatsen) of voor 'Naam/URL' (schrijf bij 'Naam' je naam en laat bij 'URL' het tekstvak leeg). Bedankt!