Donderdag 27 november 2014…Onder de indruk.

Ruud komt vanmiddag thuis. Hij slingert zijn rugzak op een stoel en neemt al een stuk speculaas uit de koektrommel. “Argg, mam, weet je… We hadden geschiedenis en …” Ruud hangt zijn jas op in de gang. Ik schenk wat drinken in en ben in afwachting van wat hij me gaat vertellen.

De leraar die hij dit schooljaar heeft, is favoriet bij veel leerlingen. De man schijnt gepassioneerd verhalen te vertellen en dat maakt de geschiedenisles extra interessant en boeiend. Zo ook die over de Tweede Wereldoorlog, iets wat Ruud erg boeit en intrigeert en waar ze het al een poosje over hebben in de klas.

“…echt belachelijk, mam!” Ruud is niet zo’n uitbundige verteller over school, maar nu gaat hij er echt voor zitten. ”Wist je, mam, dat ze gaskamers niet alleen gebruikt hebben voor de Joden?” Ik antwoord hem dat ik dat niet weet. “De nazi’s beschouwden gehandicapten als nutteloze mensen die de maatschappij alleen maar geld kosten? Wist je dat ze hen daarom in het begin van de Tweede Wereldoorlog in de gaskamers vermoord hebben?” Ik merk dat het hem opnieuw raakt en boos maakt. “Stel je voor dat…” Ruud valt even stil.

De leraar had er uitgebreid over vertelt in de klas. “Ik voelde een brok in mijn keel. Ik denk dat de leraar dat wel in de gaten had. Hij kwam na de les nog even naar mij toe om te vragen of het ging.” Ik krijg er een warm gevoel van. Gelukkig is er op het voortgezet onderwijs ook nog die persoonlijke aandacht. Want er zijn voor elkaar, is belangrijker dan wat je bent van elkaar.