Vrijdag 3 oktober 2014…Werkbezoek.

Ruim acht jaar geleden werden wij in het zonnetje gezet door onze vrienden. Zij hadden een rolstoelschommel laten maken voor Margo’s verjaardag. Een prachtig speeltoestel waar niet alleen Margo, maar ook Ruud en Yvon enorm veel plezier aan hebben beleefd. Nu Margo steeds minder thuis is, staat het voor ons als een paal boven water dat de schommel niet bij ons thuis, maar bij haar nieuwe huis hoort. We hebben het al verschillende keren op het woord gegooid, maar het werd steeds vooruit geschoven.

Inmiddels heb ik de werkleidster gesproken. Zij is verantwoordelijk voor het onderhoud van de tuin en alles daar omheen. Ze was erg enthousiast toen ik haar een foto doormailde van onze schommel. Maar de grootte van het toestel schrok haar nogal af. Ze wil eerst graag zien wat er komen gaat. Moet er een stoep voor worden aangelegd? Hoe zit het met het vervoer van de schommel? Hoe moet de schommel bevestigd worden? Allerlei vragen die zij, als verantwoordelijke, beantwoord wil hebben voordat de schommel in de tuin van het woonhuis komt te staan. En dus plannen we een zogenaamd werkbezoek.

Vanmiddag komt zij met drie medebewoners van Margo bij ons. Eén van de jongens zet zijn groene laarzen keurig bij de achterdeur en is behulpzaam met het maken van koffie. De andere jongeman neemt een kijkje op Margo’s kamer en trekt al snel de conclusie dat Margo beter af is bij hun. “Jee, haar kamer bij ons is wel twee keer zo groot!” Het meisje blijft wat achterdochtig in de tuin achter en gaat bij onze kippen kijken. Ondertussen meet de werkleidster de breedte van de schommel. Ze komt er achter dat het toestel toch echt niet op haar aanhangwagen past. Ze bekijkt de schroeven en we beredeneren samen of ie wel of niet gedemonteerd moet worden. De lik verf die het toestel nodig heeft, laat de werkleidster graag aan de bewoners over. Het is een mooi project voor hen om te doen. Misschien nog voor de winter en anders in het voorjaar. Eerst kijken hoe we het toestel gaan verhuizen.