Ruud komt vanmiddag thuis. Hij slingert
zijn rugzak op een stoel en neemt al een stuk speculaas uit de koektrommel.
“Argg, mam, weet je… We hadden geschiedenis en …” Ruud hangt zijn jas op in de
gang. Ik schenk wat drinken in en ben in afwachting van wat hij me gaat
vertellen.
De leraar die hij dit schooljaar heeft,
is favoriet bij veel leerlingen. De man schijnt gepassioneerd verhalen te
vertellen en dat maakt de geschiedenisles extra interessant en boeiend. Zo ook
die over de Tweede Wereldoorlog, iets wat Ruud erg boeit en intrigeert en waar
ze het al een poosje over hebben in de klas.
“…echt belachelijk, mam!” Ruud is niet
zo’n uitbundige verteller over school, maar nu gaat hij er echt voor zitten.
”Wist je, mam, dat ze gaskamers niet alleen gebruikt hebben voor de Joden?” Ik
antwoord hem dat ik dat niet weet. “De nazi’s beschouwden gehandicapten als
nutteloze mensen die de maatschappij alleen maar geld kosten? Wist je dat ze hen
daarom in het begin van de Tweede Wereldoorlog in de gaskamers vermoord hebben?”
Ik merk dat het hem opnieuw raakt en boos maakt. “Stel je voor dat…” Ruud valt
even stil.
De leraar had er uitgebreid over vertelt
in de klas. “Ik voelde een brok in mijn keel. Ik denk dat de leraar dat wel in
de gaten had. Hij kwam na de les nog even naar mij toe om te vragen of het
ging.” Ik krijg er een warm gevoel van. Gelukkig is er op het voortgezet
onderwijs ook nog die persoonlijke aandacht. Want er zijn voor elkaar, is
belangrijker dan wat je bent van elkaar.
Wat bijzonder om op deze manier gezien te worden.
BeantwoordenVerwijderenboh, krijg er ook een brok van in mijn keel. Mooi van die leraar en zo belangrijk en goed dat hij het thuis vertelt XXX
BeantwoordenVerwijderen