Dinsdag 14 mei 2013…Tweede oriëntatie.

Het duurt lang voordat Gerard naar buiten komt nadat ik hem een berichtje heb gestuurd dat ik sta te wachten op de parkeerplaats. Vanaf zijn werk naar de zorgorganisatie is het slechts tien minuten rijden. Ik zit op hete kolen. Ik kom niet graag te laat op een afspraak, zeker niet op een eerste afspraak. Wat gehaast rij ik de woonwijk in op zoek naar het juiste nummer. De weg heeft veel bochten en drempels waardoor ik vanzelf rustig ga rijden. Het is een mooie wijk en het hoofdgebouw ziet er mooi uit. We ruiken de chloorlucht als we ons melden bij de receptie. “Ze hebben in elk geval een zwembad.” We kennen deze zorgorganisatie helemaal niet. Enkele kinderen van Heimdal zijn naar hier doorgestroomd, een muzikale collega werkt er en de zoon van Gerard’s collega woont er, maar verder kennen we de organisatie niet. Onze verwachtingen van dit oriënterend gesprek zijn niet al te hoog. We gaan er blanco naar toe. Enkel en alleen om niet teleurgesteld te worden.

Het kantoor van de zorgbemiddelaarster is sfeervol ingericht. De gedicht over ‘zorg’ dat in sierlijke letters op de muur is geschreven, raakt me. Dat alleen al geeft me een goed gevoel. De zorgbemiddelaarster vraagt ons eerst iets te vertellen over Margo. Ze luistert oprecht naar ons verhaal hoe het is gegaan al die jaren. Wat er op Margo’s pad is gekomen en hoe we nu de zorg leveren die nodig is, samen met de mensen om ons heen. Maar dat we ook op zoek zijn naar mensen die deze zorg in de toekomst van ons kunnen overnemen. “Er is niemand die beter voor jullie Margo kan zorgen dan jullie zelf.” Ze valt stil en kijkt ons aan. “Maar wij zijn wel heel goed in zorgen voor.” Het klinkt gemeend. Ze vertelt over de zorgorganisatie. Het ontstaan van de wijk waarin de woonhuizen verspreid liggen. Ze laat ons via de plattegrond zien welke woonhuizen tot de organisatie behoren. Via een tekening zien we de opbouw en indeling van de huizen. Ze vertelt over de integratie in de wijk, over de gezamenlijke activiteiten tussen de bewoners en de buurtgenoten. Ze vertelt over de nachtzorg, de groepssamenstelling, de dagbesteding en de medische zorg. Logopedie, tandheelkunde, fysiotherapie, ergotherapie, er is van alles onder één dak. “En het zwembad?” “Als het goed is voor Margo dat ze gaat zwemmen dan wordt dat opgenomen in het behandelplan en wordt er met haar gezwommen.”

Ze noemt Margo bij haar naam of heeft ze het over ‘jullie dochter’. Het gesprek geeft ons een goed gevoel. We vragen of er mogelijkheden zijn om verder bij de organisatie te kijken. Door ons verhaal heeft de zorgbemiddelaarster al een goed beeld van de zorgvraag van Margo, maar ze wil Margo toch graag eerst persoonlijk ontmoeten. Ze hoeft geen papieren zorgplan, ze wil het zelf ervaren. Het klinkt allemaal erg betrokken. We schrikken wel van de ellenlange wachtlijst. Meer dan honderd! “Wat doen we hier dan?” De zorgbemiddelaarster kan uiteraard geen tijdspad vasthangen aan de wachtlijst. “Maar diegenen wachten niet allemaal op dezelfde plek als Margo,” probeert ze onze zichtbare teleurstelling te verlichten. De zorgbemiddelaarster overhandigt ons een informatiemap om thuis alles nog eens na te kijken. Informatieve folders, de plattegrond van de wijk, zelfs filmmateriaal over het ‘bijzonder in samenleven’ zit erbij.

Als we terugrijden door de woonwijk, zien we de huizen waarvan we vermoeden dat ze van de organisatie zijn. Er zijn wat meer parkeerplaatsen rondom de woning, de tuinen zijn hoger omheind. Kleine verschillen met de andere woningen in de wijk, die ons tijdens de heenweg niet zijn opgevallen.

Ik zet Gerard af bij zijn werk en rij met een goed gevoel naar huis. We hebben weer een stap gezet in de zoektocht naar een toekomstige woonplek voor Margo. Een plek waar ze kan en mag zijn wie ze is en waar mensen haar liefdevol zullen omarmen. Dat is wat we zoeken, maar of we die nu al hebben gevonden…