Zaterdag 6 april 2013…Spalken passen.

Bij het afgeven van de machtigingen bij de schoenmaker liet de medewerkster mij weten dat de schoenmaker me nog zou bellen. Aangezien ik de afgelopen twee weken niets heb gehoord, ben ik zelf maar weer gaan informeren. Ik liep gisteren even de winkel binnen om te vragen of er nog ontwikkelingen waren. De spalken bleken inmiddels pasklaar.

Vanmiddag ga ik samen met Margo terug. In de werkruimte van de schoenmaker staan de spalken klaar. De schoenmaker reikt mij het boek met de afbeeldingen van schoenen aan. “Kijk maar eens of er iets tussen staat.” De schoenen met veters sla ik over. Ik kies weer voor klittenband in verband met het gemak bij het aantrekken. Ik vraag de schoenmaker of er nog meer dingen zijn waarmee ik rekening moet houden. Hij wijst me twee bladzijden aan waarop schoenen staan die het meest geschikt zijn, die ver opengaan en daardoor gemakkelijk zijn om aan te trekken. Veel variatie is er niet. En als ik de jongensachtige schoenen afstreep, blijft er nog maar weinig over om uit te kiezen.

Ik leg het boek opzij. De schoenmaker heeft inmiddels de spalken aangedaan bij Margo. Ze zitten goed, concludeert de schoenmaker. Hier en daar nog wat schaven en verder afwerken. Met een stift zet hij streepjes op de plaats waar de klittenband gaat komen. Ik krijg tekst en uitleg over een andere soort sluiting die hij gaat gebruiken. Eerlijk gezegd kan ik het niet zo volgen. Ik heb meer aandacht voor Margo die ineens in een hoge ademhaling schiet. De schoenmaker trekt de nieuwe spalken uit en doet de oude spalken en schoenen weer aan bij Margo. Hij komt naast me zitten en vraagt of ik een keuze heb kunnen maken. Ik kijk hem lachend aan. Hij weet dat ik het altijd lastig vind om vanuit een boek te kiezen. Al verschillende keren zijn de kleuren zo anders uitgevallen dan het plaatje in het boek deed vermoeden. Hij wijst een schoen aan die hij laatst voor een ander meisje had besteld. Wit, zilver en roze. Niet te tuttig of te zoet? Een echte, leuke meidenschoen, volgens de schoenmaker. Ik laat Margo de afbeelding zien, maar haar ademhaling zit haar behoorlijk in de weg. Het lukt haar niet om de aandacht te vestigen op het plaatje in het boek. Ik vind de schoenen wel prima. Echt mooi zijn die lompe, orthopedische schoenen in mijn ogen toch nooit. De schoenmaker gaat ze maandag meteen bestellen. Er staat een levertijd van drie weken voor de schoenen. In die tijd zal hij de spalken ook klaar hebben. Kunnen we nu dan echt aftellen? 

Margo krijgt een spekje van de schoenmaker. Dat is vaste prik. Ze heeft het snel in de smiezen en lacht breeduit naar de man. Margo krijgt haar ademhaling meer en meer onder controle en eet het spekje met smaak op. De schoenmaker blijft het een raar fenomeen vinden die ademhaling. Ik kan het niet ontkennen.